Alweer een ontdekking die ons, door bemiddeling van het Utrechtse Xango Music en het Italiaanse Radici Music geserveerd wordt en wat voor eentje! Mi Linda Dama is een trio muzikanten (zangeres Namritha Nori, snarenspeler Giulio Cavardi en percussionist Niccolo Giuliani) dat zich bij live optredens steevast laat vergezellen door danseres Sivia Cagnazzo en dat in 2015 ontstond toen de drie bij elkaar een gemeenschappelijke interesse vaststelden voorde klanken en de culturen die wij gewoonlijk Mediterraans noemen. Daar kwam een goeie twee jaar geleden een eerste plaat van (“Matesha”), waarmee de vier meer dan honderd keer optraden doorheen heel Italië.

Dat smaakte naar meer en voor deze tweede plaat, die volledig opgebouwd is rond de muziek van de Sefardische Joden, werd een beroep gedaan op een keur van gastmuzikanten die met hun instrumenten, gaande van staande bas en saxofoon tot synthesizer en klarinet het klankenpalet van de band danig wisten uit te breiden. Dat is één aspect van “meer”. Een ander is, dat verschillende genres en stijlen die in de Sefardische muziek gaande en gebruikelijk zijn, makkelijker konden geïncorporeerd worden in het groepsgeluid: akoestisch en elektrisch kunnen nu allebei,en dat geeft de muzikanten een grotere vrijheid om doorheen het repertoire te dansen, zodat ook oud en nieuw kunnen ingebracht worden. Op deze plaat blijft de band wel uit de Sefardische traditie putten, zij het dat haast alle melodieën van nieuwe arrangementen voorzien werden en dat, jawel, zelfs een eigen compositie (“A la Una Yo Naci”) de plaat haalde.

Die plaat bevat negen nummers, die samen net de drie kwartier overschrijden en de hoofdrol is toch wel weggelegd voor de stem van Namritha Nori, die de debatten opent met een heel toepasselijk “La Prima Vez”, een prachtige ballade over een verliefdheid, waarin wat typisch is voor Sefardische muziek, meteen op tafel gegooid wordt: van generatie op generatie doorgegeven verhalen worden met Andalusische melodieën en Arabische ritmes aangekleed tot een heel nieuw genre.

Joden, Sefardisch of niet, leven voor altijd en overal in diaspora. Hier speelt die zich rond de Middellandse Zee af, die “zee van water en bloed, die soms geeft en soms neemt” en de plaattitel, “Skaleria” geeft de teneur van het repertoire aan: het klinkt vaak weemoedig en er wordt gezongen over bloed en wonden en verwijdering en afscheid en verlangen, maar “Skaleria” betekent zoveel als “alles komt goed” en uiteindelijk is dat hetgene wat telt.

De melodie van “La Cantiga del Fuego” kwam ons niet helemaal onbekend voor -ik dacht aan Theodorakis of Psarantonis- en bij “La Serena” was ik helemaal verkocht: de manier waarop de stem en de gitaar om elkaar heen kronkelen is zodanig passioneel, dat je er onmogelijk onbewogen kunt bij blijven en dan moet het meest aangrijpende nog komen: bij “Nani Nani” hou ik het niet droog, of dat lied nu door het Trio Hélennique wordt uitgevoerd of door Yasmin Levo of Savina Yannatou. Vanaf nu hoort daar dus Mi Linda Dama bij. Wat een plaat, mensen, wat een plaat!

(Dani Heyvaert)